Κινητοποιήσεις και στην Κρήτη για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Στα Χανιά η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα στις 2 το μεσημέρι στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς ενώ στο Ηράκλειο η συγκέντρωση θα γίνει στην πλατεία Λιονταριών στη 1 το μεσημέρι.

Επίσης, με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας η Περιφέρεια Κρήτης διοργανώνει διαδικτυακή εκδήλωση τη Δευτέρα 8 Μαρτίου και ώρα 18:30. Η εκδήλωση θα προβληθεί διαδικτυακά στο Facebook: https://fb.me/e/Rh8mVWZj  και στο Youtube:  https://youtu.be/w2HlQ344z7U.

Στη διαδικτυακή εκδήλωση φιλοξενούνται γυναίκες από διάφορους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας μας, που το έργο τους εμπνέει γυναίκες κάθε ηλικίας. Με το σύνθημα «Γυναίκες στην Πρώτη γραμμή – Δυνατές Μαζί» θα συζητηθούν θέματα σχετικά με το ρόλο των γυναικών στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης δήλωσε σχετικά: «Μέσα από νέους ρόλους, μέσα από αυξημένα καθήκοντα η γυναίκα του 21ου αιώνα καλείται να αντιμετωπίσει πολλαπλάσιες υποχρεώσεις. Για την Περιφέρεια Κρήτης η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, αναδεικνύει το ρόλο των γυναικών μέσα στις έκτακτες ανάγκες που προέκυψαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ταυτόχρονα, τονίζουμε ότι η κοινωνία σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ και με δεδομένες τις συνθήκες της πανδημίας, οφείλει με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα, να προχωρήσει στην αποκατάσταση των ομαλών κοινωνικών συνθηκών. Μια διαδικασία στην οποία καθοριστικό ρόλο παίζει η σύγχρονη γυναίκα, η γυναίκα που στηρίζει την οικογένειά της, η γυναίκα που εργάζεται, η γυναίκα που ταξιδεύει, η γυναίκα που είναι παρούσα πολιτικά και κοινωνικά. Ο καθοριστικός ρόλος της γυναίκας στον κοινωνικό ιστό, είναι για όλους μας αποδεκτός. Στο πλαίσιο αυτό η Ημερίδα που διοργανώνεται αναμένεται να οδηγήσει σε χρήσιμα για την κοινωνία συμπεράσματα».

Ανακοινώσεις σωματείων και οργανώσεων για την 8η Μαρτίου

• Έμφυλες Αταξίες

«Την 8η Μάρτη ενώνουμε φωνές απέναντι στην εργασιακή υποβάθμιση, καθώς και απέναντι σε κάθε μορφής βία και σεξισμού.

Η 8η Μάρτη γιορτάζεται ως η παγκόσμια ημέρα των γυναικών. Η μέρα αυτή αναφέρεται στο 1857, μέρα όπου ξεκίνησαν να ξεσηκώνονται εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, οι οποίες υπολογίζεται ότι δούλευαν περίπου 16 ώρες τη μέρα, με πολύ χαμηλότερους μισθούς από τους άντρες. Την 8η Μάρτη γυναίκες στα υφαντουργία και στα ραφτάδικα ξεσηκώθηκαν κάνοντας διαδηλώσεις, οι οποίες καταστάλθηκαν άγρια με ξυλοδαρμούς και αιματοχυσίες, απαιτώντας ισότιμους μισθούς με τους άντρες, την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων, το δικαίωμα στη ψήφο, και τη μείωση του εργασιακού 16ωρου σε 10ωρο.

Στην ελληνική πραγματικότητα του 2021, η 8η Μάρτη, μας βρίσκει σε μια περίοδο δεύτερης καραντίνας, που ξεκίνησε για όλες μας με ήδη συσσωρευμένο άγχος και φόβο, έντονο στρες, σωματική κούραση και οικονομική ανησυχία. Τους τελευταίους τρεις μήνες βρισκόμαστε σε μια δεύτερη μακρόσυρτη περίοδο lockdown, η οποία μάλλον θα διαρκέσει αρκετό καιρό ακόμη. Αυτή η περίοδος της υγειονομικής κρίσης συνοδεύεται από πολλούς θανάτους και από μια έντονη και ξεκάθαρη αδιαφορία από τη μεριά του κράτους για τον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας. Το κράτος αδιαφορεί όσον αφορά το ελλιπές υγειονομικό σύστημα και έχει ως μοναδική του στρατηγική αντιμετώπισης της πανδημίας, τις χρονικές περιόδους που θα επιβάλλεται καραντίνα. Έτσι, ειδικά την περίοδο του δεύτερου lockdown είναι ξεκάθαρο πως οι τρύπες στη διαχείριση της κρίσης είναι εσκεμμένες και αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει την τωρινή ακροδεξιά κυβέρνηση είναι η στελέχωση κάθε γειτονιάς, πανεπιστημίου, δρόμου, και εν τέλη σκέψης, με μπάτσους, ώστε να γίνονται αλλαγές σε νόμους χωρίς καμία αντίρρηση. Οι διαδηλώσεις έχουν ποινικοποιηθεί στο όνομα της διάδοσης του ιού ώστε να περνιούνται ανενόχλητα όλα τα νέα νομοσχέδια που εισηγείται η κυβέρνηση, ενώ οι ατελείωτες ουρές στα μαγαζιά επιτρέπονται στο όνομα της κατανάλωσης. Ψηφίζονται νόμοι που υποβαθμίζουν τη φύση και τον τρόπο ύπαρξή μας στο χώρο, τις συνθήκες εργασίας μας, τη διαμαρτυρία μας.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, η 8η Μάρτη, μας βρίσκει αντιμέτωπες με κυβερνήσεις που θέλουν ακόμη να ελέγξουν το σώμα μας και τα αναπαραγωγικά μας δικαιώματα. Στην Πολωνία ο αγώνας αυτός βρίσκεται σε εξέλιξη, εφόσον η έκτρωση είναι ποινικοποιημένη, ενώ στην Αργεντινή μετά από μακροχρόνιο αγώνα των κινημάτων κερδήθηκε το δικαίωμα στη διακοπή της κύησης.

Στην περίοδο της καραντίνας η έμφυλη βία είναι όλο και πιο δύσκολο να ακουστεί, καθώς πολλές θηλυκότητες είναι μόνες τους. Βλέποντας πως η καραντίνα δεν έχει τελειωμό, οι ανησυχίες εντείνονται συνεχώς. Κι έτσι αυτή τη μέρα συνεχίζουμε να είμαστε παρούσες, καθώς:

Στο χώρο εργασίας, συνεχίζει να διαιωνίζεται ο εργασιακός μεσαίωνας, χτυπώντας τις ταξικά αδύναμες και κοινωνικά ασθενέστερες, αφού υποχρεώνονται σε συστηματική και εντατικοποιημένη εργασία από 8 έως 12 ώρες, ενώ τις υπόλοιπες ώρες πρέπει να είναι έγκλειστες στο σπίτι. Μάλιστα με τη συνθήκη της τηλεργασίας πολλές αναγκάζονται να παραμένουν έγκλειστες στο σπίτι όλο το 24ωρο. Η καταπίεση ασκείται μικρομοριακά και καθημερινά αφού ο χώρος εργασίας συνοδεύεται από τη λογική πως μια γυναίκα πρέπει να πληρεί τα δεδομένα πρότυπα του ρόλου της, του ρόλου της περιποιημένης πωλήτριας, της ακούραστης νοσηλεύτριας ή και φροντίστριας κλπ. Ακόμη, η μετακίνηση στο δρόμο για τη δουλειά είναι δύσκολη για πολλές, ιδίως τις μετανάστριες, καθώς δουλεύουν πολλές ώρες και ανασφάλιστες, ενώ πολλά αφεντικά δεν διατίθενται σε καμία περίπτωση να πληρώσουν ένα ενδεχόμενο πρόστιμο.

Στο σπίτι (για όποιες έχουν), η κατάσταση του εγκλεισμού είναι τεταμένη. Συνήθως όλη την αποσυμφόρηση πρέπει να τη διαχειριστεί η μητέρα δίνοντας μια εθελοντική εργασία καθημερινά, για την τροφή, τον ανεφοδιασμό, την παρηγοριά, και την εκπαίδευση των παιδιών, εργασία που κρίνεται απαραίτητη ώστε να λειτουργεί σωστά ο καπιταλιστικός μηχανισμός. Ακόμη, δεν ισχύει για όλες το μένουμε ασφαλείς, καθώς πολλές μένουν με τους κακοποιητές τους. Στις 17 Γενάρη είδαμε να δολοφονείται από το σύντροφό της άλλη μια γυναίκα στην Κρήτη, στα Μεσκλά Χανίων.

Στα κέντρα κράτησης μεταναστριών και μεταναστών, γυναίκες κρατούνται έγκλειστες χωρίς τις στοιχειώδεις παροχές υγιεινής, διατροφής και ασφάλειας και χωρίς καμία πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση και την εργασία. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα γίνονται θύματα βιασμού, ξυλοδαρμού ή και trafficking. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες μια έγκυος αναγνωρισμένη ως προσφύγισσα αυτοπυρπολήθηκε μέσα στη σκηνή της όταν έμαθε πως το αίτημά της για τη μετάβασή της, από τη Λέσβο στη Γερμανία, απορρίφθηκε. Οι αρχές αντί να μεριμνήσουν για τα εγκαύματα και την προχωρημένη εγκυμοσύνη της, την κατηγόρησαν για απόπειρα εμπρησμού από πρόθεση.

Στις φυλακές, όπου μένουν μητέρες με παιδιά και βρέφη, ασθενείς και ηλικιωμένες, δεν υπάρχει καμία φροντίδα παρά μόνο συνεχίζει να υπάρχει έντονη συμφόρηση. Η κατάσταση που επικρατεί αποσιωπάται από το κράτος, παρ’ ότι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνείς οργανισμοί έχουν ζητήσει από το Μάρτη του 2020 να αποσυμφορηθούν. Η εκδικητική τακτική του κράτους είναι να χρησιμοποιεί την πανδημία ως άλλοθι για να περιστέλλει τα δικαιώματα (όπως έξοδοι, επισκεπτήρια και άδειες) των κρατουμένων που συνεχίζουν να βρίσκονται σε ένα συνεχόμενο εγκλεισμό, ξεκομμένες από τον κόσμο, ενώ τα κρούσματα εξαπλώνονται και μέσα στις φυλακές.

Πολλές ακόμα δεν έχουν χώρο, οι αόρατες αδερφές μας, οι σεξεργάτριες, οι μετανάστριες, οι χρήστριες, που βιώνουν ακόμα πιο έντονα το ζήτημα του εγκλεισμού, της απομόνωσης, του αποδιοπομπαίου τράγου.

Στον δρόμο και παντού, υπάρχουν μπάτσοι, οι επίσημοι εθνικοί φορείς διαχείρισης του ιού. Τους βλέπουμε ακόμη και στα όνειρά μας να περιπλανιούνται ελεύθεροι στην πόλη τραμπουκίζοντας αυτές που τραμπούκιζαν ούτως ή άλλως, τις μετανάστριες, τις εργάτριες, τις νέες, τις αγωνίστριες.

Στα μέσα ενημέρωσης, βλέπουμε τον Μητσοτάκη να δέχεται το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού προβάλλοντας για άλλη μια φορά το στήθος του, θέαμα που επαναλαμβάνεται συνεχώς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία προβάλλουν τέτοιες εικόνες σε μια κοινωνία που ενοχοποιεί το γυναικείο στήθος, κατακρίνοντας ακόμα και τον θηλασμό σε δημόσια θέα.

Από την άλλη, η 8η Μάρτη μας βρίσκει σε μια περίοδο που αρχίζουν επιτέλους να ανοίγουν ρωγμές στην άθλια ελληνική πραγματικότητα όσον αφορά τη σεξουαλική παρενόχληση, κυρίως στο χώρο εργασίας. Το metoo έρχεται στην Ελλάδα μέσα από την αποκάλυψη της πρωταθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου, για να δώσει το θάρρος σε πολλές μαρτυρίες γυναικών από διαφορετικούς επαγγελματικούς, και όχι μόνο, κύκλους, να αποκαλύψουν τη σκατίλα των παραβιαστικών συμπεριφορών που διαδραματίζονται εντός τους. Βέβαια, όπως πάντοτε, δε λείπουν οι δηλώσεις που ρίχνουν τις ευθύνες στα θύματα, όπως η δήλωση της Σοφίας Αξιόγλου η οποία δήλωσε πως “οι κυρίες, αν δεν έχουν ευαρέσκεια, δεν μπαίνουν ποτέ στα δωμάτια μοναχικών ανδρών στις εκδρομές, στα συνέδρια και εξωσπιτικές διανυκτερεύσεις κλπ”, δικαιολογώντας έτσι τις κακοποιητικές συμπεριφορές και ρίχνοντας το βάρος της κακοποίησης στις αποδέκτριες των συμπεριφορών αυτών. Παράλληλα, βλέπουμε το ωφελιμιστικό και υποκριτικό πρόσωπο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που κυνηγώντας τα νούμερα, ασχολούνται με το ζήτημα της κακοποίησης μόνο όταν αφορά τον χώρο της show biz. Ακόμη, στο μενού τον τηλεοπτικών εκπομπών δε λείπει και η υποκριτική συμπαράσταση και τα κροκοδείλια δάκρυα που συντάσσονται υπέρ των κακοποιημένων γυναικών. Ενώ σε αντίστοιχη περίπτωση στο παρελθόν έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι παρουσιαστές αναπαράγουν κάθε μορφή σεξιστικής ρητορείας.

Η κίνηση metoo αφορά ένα πολύ θετικό μοίρασμα της εμπειρίας διάφορων επιζήσαντων κακοποιήσεων, αποδίδει ένα αίσθημα δικαιοσύνης στα θύματα, καθώς η δικαιοσύνη όταν της ζητείται είναι ανίκανη συνήθως να τους το αποδώσει. Όμως, στοχοποιώντας συγκεκριμένα πρόσωπα, συνήθως έπειτα από λίγο καιρό ξεθυμαίνει και στα κανάλια και στις συζητήσεις, καθώς δεν καθιστά αντιληπτό πως οι περιπτώσεις που καταγγέλλονται αφορούν συγκεκριμένες εκφράσεις της βίας, μη μεμονωμένα περιστατικά που υπάρχουν όχι μόνο στον χώρο της show biz που τρέφει με lifestyle, αλλά γενικότερα αποτελούν θεμέλιο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας.

Τέτοιες αντίστοιχες μαζικές καταγγελίες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα από φοιτήτριες του ΑΠΘ που ξεσκέπασαν καθηγητή του τμήματός τους που παρενοχλούσε κοπέλες προκειμένου να τις περάσει στο μάθημά του, άλλες καταγγελίες για καθηγητή γυναικολογίας που παρενοχλούσε, την ώρα της γυναικολογικής εξέτασης, της φοιτήτριες του τμήματός του, καταγγελίες που έγιναν με αφορμή το me too από φοιτήτριες στην Καλών Τεχνών, και οι οποίες ακούστηκαν πολύ λιγότερο συγκριτικά με αυτές στον χώρο του θεάματος. Ακόμη λιγότερο ακούγονται οι καταγγελίες που αφορούν συχνά φαινόμενα, όπως παρενοχλήσεις στη σχολή, στη δουλειά, στο δρόμο, στο λεωφορείο και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι οποίες παίρνουν ελάχιστη και λανθασμένη προσοχή όταν συμβαίνουν, ενώ πολλές φορές τα άτομα που καταγγέλλουν τέτοιες συμπεριφορές στοχοποιούνται.

Η 8η Μάρτη, για εμάς αποτελεί μέρα κατά της κακοποίησης που ασκείται στη γυναίκα και οποιαδήποτε θηλυκότητα, ημέρα ενάντια στη βία οποιασδήποτε μορφής (λεκτικής, σωματικής, ψυχολογικής) και σε οποιοδήποτε περιβάλλον (εργασιακό, εκπαιδευτικό, φιλικό, ακαδημαϊκό, συγγενικό, οικογενειακό). Η βία είναι άσκηση εξουσίας. Η βία δεν έχει φύλα, τάξεις και ηλικία. Αφορά μια παραβιαστική συμπεριφορά, με διαφορετικής έντασης έκφραση και διαφορετική κατεύθυνση. Αφορά την επιβολή εξουσίας από το ένα στο άλλο άτομο και συνδέεται με οποιαδήποτε παραβιαστική συμπεριφορά.

Για να εξαλειφθούν οι διακρίσεις στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο και παντού, πρέπει να γίνει κατανοητό πως αυτές οι συμπεριφορές διαιωνίζονται από το πατριαρχικό σύστημα, μέσα από την αφομοίωσή τους, την αναπαραγωγή τους και την αποσιώπησή τους.

Αυτές οι συμπεριφορές αναπαράγονται εκκινώντας από τις σχέσεις γονιών και παιδιών, εξαπλώνονται στις σχέσεις καθηγητών και μαθητριών, κι έπειτα εγκαθίστανται στις σχέσεις αφεντικών και εργατών, νομοθετών και πολιτών. Οι σχέσεις αυτές φροντίζουν να πλάθονται σωστά οι ρόλοι του πατριαρχικού και του καπιταλιστικού συστήματος που έτσι μπορεί πιο εύκολα να ελέγχει τα σώματά μας. Τέτοιοι ρόλοι είναι αυτοί της περιποιημένης και υποτακτικής γυναίκας, της γυναίκας-αντικείμενο πόθου, της γυναίκας-μητέρας, ενώ στοχοποιούνται άλλες ταυτότητες όπως των χρηστριών, των φυλακισμένων, των χωρισμένων και οποιασδήποτε θηλυκότητας βρίσκεται εκτός των χαρτογραφημένων ταυτότητων. Από την άλλη, προωθούνται οι ρόλοι του σκληρού άντρα, του άντρα που παίρνει αυτό που θέλει με κάθε κόστος και αποτέλεσμα και περιθωριοποιούνται οι θηλυπρεπείς, οι εκφραστικοί, οι συνεσταλμένοι άντρες που εκφράζουν χαρακτηριστικά θηλυκότητας.

Για να σπάσει αυτή η νόρμα παραβιαστικών συμπεριφορών χρειάζεται να απεμπλακούμε από τους καθιερωμένους ρόλους στην καθημερινότητα και τη δράση μας, να μη σιωπάμε απέναντι στην κακοποίηση ακόμη κι αν δεν είμαστε εμείς οι αποδέκτες της, αλλά να καταδεικνύουμε τα περιστατικά στο περιβάλλον που συμβαίνουν, να αντιδρούμε, να μη νιώθουμε ενοχές όταν μας συμβαίνουν κακοποιητικά περιστατικά, να μη θάβουμε τοξικές συμπεριφορές, να είμαστε η μια δίπλα στο άλλο, να διεκδικούμε να μην υπάρχουν εξουσιαστικές συμπεριφορές σε κάθε περιβάλλον που ζούμε.

Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή, αλλά μέρα μνήμης και συνεχούς αγώνα και επαναπροσδιορισμού της θυληκότητας. Την 8η Μάρτη θυμόμαστε και επανανοηματοδοτούμε, λέγοντας πως δεν είμαστε της οικογένειάς μας, της σχέσης μας, της δουλειάς μας, ή της ακαδημαϊκής μας ταυτότητας, αλλά του εαυτού μας.

Την 8η Μάρτη δε γιορτάζουμε, αλλά κατεβαίνουμε στο δρόμο, ενάντια στον εγκλεισμό, την καταπίεση, τη σιωπή και τη συνενοχή, με νοιάξιμο για να βρεθούμε η μια δίπλα στην άλλη»

«H παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, στις 8 του Μάρτη δεν είναι μια επετειακή ημέρα γιορτής, αλλά μέρα διεκδίκησης για τα γυναικεία δικαιώματα και ημέρα πάλης όλης της εργατικής τάξης ενάντια στη καταπίεση και τις διακρίσεις με βάση το φύλο. Πίσω στο 1917 οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία, όπου και καθιερώθηκε ως εθνική αργία εκεί ενώ το 1975 την υιοθέτησσαν τα Ηνωμένα Έθνη.

Οι καταγγελίες για βιασμούς και προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας συγκλονίζούν και ταυτόχρονα ανοίγουν το δρόμο των αποκαλύψεων σε σχέση με τη σεξουαλική βία που δέχονται οι γυναίκες και στη χώρα μας. Μπορεί μεγαλοστελέχη του θεάτρου και του αθλητισμού, όπως και της κυβέρνησης της ΝΔ να τρέχουν να αποστασιοποιηθούν από τα γεγονότα αλλά η αλήθεια τους διαψευδει.

Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει. Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η μαύρη εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας είναι βασικές παράμετροι στην κλιμάκωση των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Οι κλάδοι που έχουν δεχτεί τα περισσότερα κύματα απολύσεων είναι αυτοί που στην πλειοψηφία τους εργάζονται γυναίκες. Την ίδια στιγμή η επισφαλής εργασία, η δουλειά χωρίς ασφάλιση τείνουν να γίνουν καθεστώς για τις γυναίκες.

Σήμερα η κυβέρνηση του Μητσοτάκη έχει στην προμετωπίδα της όλες αυτές τις επιθέσεις. Και πλάι σ’ αυτά μέσα στην πανδημία, φορτώνει πολλαπλάσια καθήκοντα στις γυναίκες στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες.

Οι εκπαιδευτικοί, βιώνουν όλες αυτές τις επιθέσεις με τον πιο σκληρό τρόπο. Εργαζόμενες που δεν έχουν δικαίωμα να ενταχθούν τα παιδιά τους σε παιδικούς σταθμούς και υποχρεώνονται να πληρώνουν εκατοντάδες ευρώ το μήνα σε ιδιώτες. Αναπληρώτριες που την τελευταία στιγμή καλούνται να παρουσιαστούν σε οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδας, μη έχοντας τη δυνατότητα εγγραφής των παιδιών τους σε παιδικούς σταθμούς αφού οι προθεσμίες έχουν παρέλθει. Λειψά δικαιώματα στη μητρότητα και ανατροφή των παιδιών για τους αναπληρωτές. Περεταίρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας με 3μηνες συμβάσεις. Είναι μόνο κάποιες από τις επιθέσεις που πλήττουν τον κλάδο.

Οι 3.5 μήνες για άδεια ανατροφής στους αναπληρωτές είναι μια πρώτη νίκη του πρόσφατου αγώνα των εκπαιδευτικών, που δείχνει ότι έχουμε τη δύναμη με τους αγώνες μας να τα πάρουμε όλα πίσω. Όμως, απέχει πολύ από όσα διεκδικούμε και την εξίσωση των εργασιακών, μισθολογικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, για προσλήψεις, αυξήσεις, είναι άρρηκτα δεμένος με τον αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση.

Το διοικητικό συμβούλιο κηρύσσει 3ωρη διευκολυντική στάση εργασίας 1μμ – 4μμ τη Δευτέρα 8 Μάρτη και καλεί σε απεργιακή κινητοποίηση στις 14:00 στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς Χανίων».

• ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΧΑΝΙΩΝ

«Η καταγγελία για βιασμό της Σοφίας Μπεκατώρου από στέλεχος της ΕΙΟ συγκλονίζει και ταυτόχρονα ανοίγει το δρόμο των αποκαλύψεων σε σχέση με τη σεξουαλική βία που δέχονται οι γυναίκες και στη χώρα μας.

Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει, αποκάλυπτε μια έρευνα πριν λίγους μήνες.

Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η μαύρη εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας είναι βασικές παράμετροι στην κλιμάκωση των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους τα νέα δεδομένα με την πανδημία, φορτώνει πολλαπλάσια καθήκοντα τις γυναίκες στο σπίτι για την φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες.

Η δύναμη για να μπεί τέλος στο σεξισμό και τη βία που γεννά είναι οι συλλογικοί αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας.

Μαζικές και μόνιμες προσλήψεις, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, γενναία χρηματοδότηση για την υγεία και την παιδεία είναι αιτήματα που στηρίζουν όλους που παλεύουν κατά του σεξισμού.

Σας καλούμε στην κινητοποίηση τη Δευτέρα 8 Μάρτη 2021 στις 14.00 στην πλατεία Αγοράς».

• ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

«Σπάμε τις αλυσίδες της σιωπής, της εκμετάλλευσης, της ανισοτιμίας

Χτίζουμε “ασπίδα προστασίας” απέναντι στη βία κάθε μορφής σε βάρος των γυναικών μέσα από την κοινή αγωνιστική μας δράση, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη!

Η φετινή παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, σχεδόν ένα χρόνο από την έναρξη της πανδημίας, βρίσκει τις εργαζόμενες, τις αυτοαπασχολούμενες, τις άνεργες, τις φοιτήτριες, όλο το λαό μας αντιμέτωπους με την ανασφάλεια, τα αδιέξοδα που γέννησε η κατάρρευση των δημοσίων συστημάτων υγείας και η εξάπλωση της πανδημίας στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο και μαζί με όλα τα παραπάνω με την αύξηση των περιστατικών βίας απέναντι στις γυναίκες σε συνθήκες εγκλεισμού των πόλεων, της κοινωνικής ζωής λόγω πανδημίας.

Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τα θύματα που βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν και να αποκαλύψουν νέα ή παλιότερα περιστατικά βίας σε βάρος των γυναικών ακόμα και ανήλικων παιδιών.

Το θερμοκήπιο για τα αποκρουστικά περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης είναι οι οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις και καταναγκασμοί, που δεσμεύουν τα όνειρα, την πορεία μιας γυναίκας, ενός νέου ανθρώπου στην εργασία, στην εκπαίδευση, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό.

Δυναμώνουμε τη “φωνή” μας…

Γιατί είναι αδιανόητο, εν έτει 2021, η γυναίκα:

• να μην απολαμβάνει ίδια εργασιακά-επαγγελματικά δικαιώματα με τους άντρες συναδέλφους της.
• που θέλει να εργαστεί να αναγκάζεται να μείνει στο σπίτι για να αναλάβει τη φροντίδα παιδιών/ηλικιωμένων/μελών οικογένειας σε ανάγκη, κ.λπ.
• πέρα από την εργασιακή εκμετάλλευση που υφίσταται, να επωμίζεται ως ατομικό καθήκον το νοικοκυριό και τις υποχρεώσεις του.
• να αναγκάζεται από το σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση, να στέκεται αβοήθητη μπροστά στον εκφοβισμό, τη λεκτική και σωματική βία, την σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση.

Γιατί είναι παράλογο, εν έτει 2021, η γυναίκα εκπαιδευτικός:

• να προσπαθεί να γίνει «λάστιχο» για να προλάβει να κάνει τηλεκπαίδευση, να φροντίσει τα παιδιά της, να τα βοηθήσει με το δικό τους τηλε-μάθημα και παράλληλα να ασχοληθεί με τις δουλειές του σπιτιού και όχι μόνο!

Γιατί είναι ανεπίτρεπτο, εν έτει 2021, η αναπληρώτρια εκπαιδευτικός:

• να είναι έρμαιο της ελαστικής-προσωρινής εργασίας, ενώ το δημόσιο σχολείο είναι γεμάτο κενά.
• να μην μπορεί να σχεδιάσει το άμεσο μέλλον της, καθώς δεν ξέρει πού θα βρεθεί να δουλεύει τον επόμενο χρόνο.
• να μην απολαμβάνει τα ίδια δικαιώματα με τις μόνιμες συναδέλφους της, να μην έχει τα ίδια δικαιώματα στη μητρότητα και την ανατροφή των παιδιών της.
• να κυνηγά στο διηνεκές ακριβοπληρωμένα προσόντα και «χαρτιά» για εξασφάλιση δουλειάς λίγων μηνών.

Τιμάμε την ιστορική επέτειο της 8ης Μάρτη, Παγκόσμιας Μέρας των γυναικών, η οποία καθιερώθηκε πριν από 111 χρόνια από τη Διεθνή Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών.

Το αγωνιστικό της μήνυμα φωτίζει στις σύγχρονες συνθήκες την κοινή μας πάλη για ισότιμα δικαιώματα ανδρών και γυναικών στην εργασία, στην οικογένεια, στην κοινωνική δράση».

«Οι καταγγελίες γυναικών για σεξιστικές επιθέσεις σε βάρος τους ξεδιπλώνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς κάνοντας τους πλούσιους (εκ)βιαστές και την κυβέρνηση τους να χάνουν τον ύπνο τους. Τίποτα δεν μπορεί να αποκρύψει το συσχετισμό των περιστατικών σεξιστικής βίας με την εργοδοτική αυθαιρεσία. Αναδεικνύεται ολοζώντανα ο ζωτικής σημασίας ρόλος των εργατικών σωματείων σε αυτή τη μάχη. Γι’ αυτό η φετινή 8 Μάρτη μπορεί να αποτελέσει μία μαζική, συντονισμένη, απεργιακή γροθιά – απάντηση στους βιασμούς, τις παρενοχλήσεις, την ανισότητα και τις σεξιστικές διακρίσεις.

• Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που επιτρέπουν όχι μόνο την πράξη του βιασμού, της σεξουαλικής παρενόχλησης αλλά και την επιβολή της σιωπής των θυμάτων είναι παρούσες και οξυμένες σήμερα. Δεν ξεχνάμε ότι μέσα στην μακρόσυρτη περίοδο της καραντίνας εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία και στη χώρα μας αλλά και συνολικά στην Ευρώπη. Οι γυναίκες φορτώθηκαν ακόμα μεγαλύτερο βάρος στη φροντίδα των μελών της οικογένειας, παιδιά, ηλικιωμένοι, άτομα με αναπηρίες. Ο Μητσοτάκης, η κυβέρνηση και το κόμμα του είναι πρωτεργάτες στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν το σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών.
• Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι επιθέσεις των χρόνων της κρίσης αλλά και της πανδημίας χτυπάνε δυσανάλογα τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης εργάζονται με συμβάσεις λίγων μηνών, στα σούπερ μάρκετ, στον τουρισμό, στον επισιτισμό. Κυριαρχούν στον ιδιωτικό τομέα, τώρα γίνονται κανόνας και στο δημόσιο. Από τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς, ως τις τετραμηνίτισσες του COVID19 στα δημόσια νοσοκομεία, τις συμβασιούχες στους δήμους και παντού. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με τη μόνιμη απειλή της απόλυσης, η τεράστια ανεργία γίνονται το τοξικό εκείνο περιβάλλον μέσα στο οποίο οι παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς απειλούν τις εργαζόμενες.
• Αυτή η συνθήκη ενισχύεται από την αποδυνάμωση ελεγκτικών μηχανισμών είτε αφορά στην επιθεώρηση εργασίας είτε ακόμα περισσότερο το χτύπημα του συνδικαλισμού. Την ανυπαρξία δομών κακοποιημένων γυναικών και την διάλυση οργανισμών όπως η γραμματεία ισότητας που αυτή η κυβέρνηση μετέτρεψε σε «οικογενειακής πολιτικής». Τώρα η κυβέρνηση καταθέτει νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια των παιδιών για τα ζευγάρια που χωρίζουν.
• Χέρι χέρι με τις υλικές συνθήκες που αναπαράγουν το σεξισμό πάνε και οι ιδεολογικές επιθέσεις από τους μηχανισμούς τους κράτους που αναπαράγουν την αντίληψη περί ανωτερότητας του ανδρικού φύλου και εμπορευματοποίησης των σωμάτων των γυναικών. Δεν ξεχνάμε την πρόσφατη καμπάνια κατά των αμβλώσεων που κατέρρευσε κάτω από τη γενικευμένη κατακραυγή.
• Η απάντηση και η λύση απέναντι στους βιασμούς και συνολικά την καταπίεση και τη βία κατά των γυναικών πρέπει να είναι συλλογική για να είναι αποτελεσματική. Τα τελευταία χρόνια τα κινήματα των γυναικών έχουν πάρει νέα ορμή και ξεδιπλώνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη με φανταστική μαζικότητα. Αντίστοιχα και εδώ τα τελευταία δύο χρόνια στις 8 Μάρτη οργανώνονται απεργιακές κινητοποιήσεις. Τέτοια είναι τα βήματα που χρειάζεται να πυκνώσουμε και να οργανώσουμε, απέναντι σε ένα σύστημα που εκτός από πανδημίες, οικονομικές καταστροφές, ρατσισμό γεννάει και το σεξισμό.
• Η οργάνωση της φετινής απεργιακής 8 Μάρτη χρειάζεται να σημάνει ξεσηκωμό στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές. Συγκροτούμε παντού ομάδες και ξεσηκώνουμε το χώρο μας, οργανώνοντας συζητήσεις και διεκδικώντας αποφάσεις από σωματεία, ομοσπονδίες, φοιτητικούς συλλόγους για συμμετοχή στο απεργιακό συλλαλητήριο. Τέτοιες πρωτοβουλίες έχουν ξεκινήσει και απλώνονται.
• Πλάι στα αιτήματα όλου του εργατικού κινήματος αναδεικνύουμε τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση, για ίση αμοιβή και σταθερή εργασία, για άπλωμα των κοινωνικών υπηρεσιών ώστε να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών. Συλλογικά, απεργιακά και στο δρόμο μπορούμε να επιβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας και να ανοίξουμε την προοπτική για μια κοινωνία χωρίς σεξισμό και εκμετάλλευση, κρατώντας το κόκκινο νήμα της παγκόσμιας μέρας των γυναικών από τις υφάντρες της Νέας Υόρκης αλλά και του Πειραιά που μας χάρισαν την παράδοση να παλεύουμε για Ψωμί και Τριαντάφυλλα.

Όλες και όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση και κινητοποίηση Δευτέρα 8 Μάρτη, Πλ. Αγοράς 2μμ.

• Φεμινιστική Αλληλεγγύη Ηρακλείου

«8 Μαρτίου 1857, 20.000 εργάτριες σε κλωστοϋφαντουργίες, ξεχύθηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, εν μέσω μίας συντηρητικής κοινωνικής και πολιτικής συνθήκης που απαγόρευε ρητώς τον συνδικαλισμό. 8 Μαρτίου 1917, στην Αγία Πετρούπολη οι γυναίκες με απεργία για «ψωμί και ειρήνη» σηματοδότησαν την αρχή της Ρωσικής Επανάστασης. Παρά την αποσιώπηση της επίσημης ιστορίας, οι γυναίκες ήταν πάντοτε οι μαχήτριες της πρώτης γραμμής και οι αγώνες τους δεν σταμάτησαν ποτέ.

Σήμερα, η Ελλάδα διανύει μία από τις πιο μελανές πτυχές της σύγχρονης ιστορίας της, με χαρακτηριστικά την κρίση της δημοκρατίας, την άνοδο του εθνικισμού και του φασισμού, την κρίση του καπιταλισμού, την ολοένα επεκτεινόμενη παγκοσμιοποίηση και «πράσινη» ανάπτυξη με κάθε κόστος. Η κοινωνική πραγματικότητα μας βρίσκει αντιμέτωπες με ακόμα μία ζοφερή συνθήκη, αυτή της πανδημίας. Η εργαλειοποίησή της από την κυβέρνηση, έχει αποδειχθεί ένα ισχυρό χαρτί για την εκμετάλλευση και την κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων και των ατομικών μας ελευθεριών. Δεν υπάρχει μορφή βίας που δεν έχει γιγαντωθεί, δεν υπάρχει συντηρητική ιδεολογία που δεν έχει καλλιεργηθεί και ανθίσει υπό το πέπλο της πανδημίας.

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε την επίφαση της έμφυλης ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης που το κράτος και οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών προκρίνουν, να ξεγυμνώνεται μέσω του κινήματος του ελληνικού metoo, που συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, αποκαλύπτοντας καταστάσεις υπαρκτές που αποτελούσαν για πολλά χρόνια ταμπού στον κυρίαρχο λόγο. Επίσης παρατηρούμε και βιώνουμε την όξυνση της έμφυλης βίας που εκπορεύεται, οργανώνεται και κανονικοποιείται από την ίδια την ίδια την ελληνική κυβέρνηση.

Παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι η άλλοτε Γενική Γραμματεία Ισότητας, μία κατάκτηση του φεμινιστικού κινήματος, μετατρέπεται σε «Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων» και υπάγεται πλέον στο Υπουργείο Εργασίας, το οποίο όμως δεν αναγνωρίζει την απλήρωτη οικιακή εργασία. Επιπλέον η κυβέρνηση ετοιμάζει το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, κατόπιν συνεργασίας με λόμπυ πλούσιων ακροδεξιών, των «ενεργών μπαμπάδων», και αποκλείει κάθε έννοια σεβασμού στα δικαιώματα του παιδιού και της γυναίκας, ειδικά σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας.  Η προσφυγική κρίση επίσης δεν μας αφήνει ανέγγιχτες, καθώς χιλιάδες προσφύγισσες, μετανάστριες και αιτούσες ασύλου, διαβιούν καθημερινά σε απάνθρωπες συνθήκες, στερούμενες βασικών δικαιωμάτων, με ελάχιστη ή και ανύπαρκτη ψυχολογική υποστήριξη.

Ως εκ τούτου, η φετινή 8η Μάρτη, εκτός από ημέρα μνήμης, αγώνων και αναγνώρισης των κατακτήσεών μας, λαμβάνει βαθύτερες διαστάσεις λόγω όλων αυτών των παραμέτρων και συνθηκών που επηρεάζουν τις ζωές μας, και γι αυτό οι αγώνες στους δρόμους κρίνονται πιο απαραίτητοι από ποτέ. Γιατί το «μένουμε σπίτι», είναι μία πλασματική και επικίνδυνη γενίκευση, που απαιτεί για κάποιες τη συμβίωση και τη συνεχή επαφή με τον κακοποιητή τους, ενώ για άλλες δεν μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή, αφού δεν έχουν καν σπίτι. Γιατί η έμφυλη ενδοοικογενειακή βία, ο βασανισμός των σωμάτων και οι γυναικοκτονίες αυξάνονται με απειλητικούς ρυθμούς στην Ευρώπη και τον κόσμο. Γιατί το βάρος της οικιακής εργασίας και της φροντίδας της οικογένειας εξακολουθεί να πέφτει πάνω στις γυναίκες και στις θηλυκότητες, οι οποίες τώρα αναγκάζονται να εργαστούν από το σπίτι. Γιατί 9 στις 10 γυναίκες στη χώρα παρενοχλούνται σεξουαλικά στον εργασιακό τους χώρο. Γιατί πολλές από εμάς έχουμε χάσει τις δουλειές μας και βιώνουμε τη φτώχεια και την ανέχεια, που προδιαγράφουν τις ζωές μας.

Το κίνημα metoo, και μας βρίσκει αλληλέγγυες και γεμάτες θαυμασμό για τα θύματα που μίλησαν με δύναμη και θάρρος για το τραύμα τους, διεκδικώντας κάθαρση και έναν καλύτερο κόσμο χωρίς φόβο, χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις και διακρίσεις. Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια σπάμε συλλογικά τη σιωπή και διεκδικούμε τον δημόσιο λόγο και χώρο που μας ανήκει. Στεκόμαστε αλληλέγγυες και υποστηρικτικές, λέμε «εγώ σε πιστεύω», αγκαλιάζουμε τις πληγές μας. Όπως αποδεικνύουν οι δεκάδες χιλιάδες μαρτυρίες, δεν υπάρχει θηλυκό ή θηλυκοποιημένο υποκείμενο στην πατριαρχία που να μην έχει κακοποιηθεί, ψυχολογικά, σωματικά ή σεξουαλικά. Και αυτό γιατί η πατριαρχία και οι «επάξιοι» εκπρόσωποί της, θεωρούν πως τα σώματά μας δικαιωματικά τους ανήκουν.

Η αποκάλυψη του μεγέθους και της έκτασης που λαμβάνει η έμφυλη βία στα σώματα και στις ζωές μας, η θηριωδία της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, εφήβων και θηλυκοτήτων από άτομα εξουσίας, αποδεικνύει ότι η επίθεση του κεφαλαίου έχει αναβαθμιστεί, και δεν αφορά πλέον μόνο στην επίθεση στον κόσμο της εργασίας, αλλά σε μία επίθεση ενάντια στην ίδια τη ζωή και την υπόστασή μας. Το κίνημα metoo μας υπενθυμίζει επίσης ότι η έμφυλη βία δεν προέρχεται μόνο από τους εξουσιαστές, αλλά και από όσους πρόδηλα κάνουν χρήση των προνομίων τους, οι οποίοι μπορεί να είναι ακόμη και οι σύντροφοι ή αγωνιστές που έχουμε δίπλα μας.

Τη στιγμή που ο εγκλεισμός αποτυπώνεται όλο και περισσότερο στα σώματα και τις ψυχές μας, τη στιγμή που οι εχθρικές πρακτικές του κράτους μας σπρώχνουν ολοένα και περισσότερο στην κοινωνική και σωματική απομόνωση και την οικονομική ανέχεια, τη στιγμή που η πατριαρχία μας κακοποιεί, μας βιάζει και μας σκοτώνει, όλα εμείς τα έμφυλα υποκείμενα που βιώνουμε συστηματική και συστημική καταπίεση, πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας, διεκδικώντας ορατότητα, χτίζοντας με αγώνες τον δρόμο προς την απελευθέρωση. Είμαστε μαζί με όλα τα γυναικεία κινήματα στον κόσμο, με την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Αργεντινή και τη Χιλή, με τις αγωνίστριες στην Τουρκία, και τις επαναστάτριες στη Ροζάβα και στις Τσιάπας. Δηλώνουμε αλληλέγγυες, αντλούμε  έμπνευση και δύναμη από αυτές τις γυναίκες, για έναν κόσμο χωρίς πατριαρχία και καπιταλισμό, που σέβεται όλες τις θηλυκότητες και την έμφυλη ταυτότητά τους, και προστατεύει τη φύση. Για έναν κόσμο χωρίς σεξισμό, βία και ανισότητες, στη σχολή, στη δουλειά, στον δρόμο, στα camps, στις δομές φιλοξενίας, στο σπίτι.

Καλούμε όλες τις θηλυκότητες, και τους συμμάχους μας σε έναν διαρκή αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, και συμμετέχουμε στην απεργία της 8ης  Μάρτη, με συγκέντρωση στα Λιοντάρια στη 13:00 το μεσημέρι, τηρώντας όλα τα μέτρα υγειονομικής προστασίας.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

• Δίκαιη και ισότιμη εργασία με Επιτροπές Ισότητας και Κώδικες Δεοντολογίας που θα θεσπίζονται από τις ίδιες τις εργαζόμενες για ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον χωρίς σεξισμό και έμφυλες διακρίσεις, που θα διασφαλίζει την δικαιοσύνη και την ορατότητα των θυμάτων, και την τιμωρία των θυτών.
• Να μην περάσει το νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας των παιδιών μετά από διαζύγιο. Επικαιροποίηση του υπάρχοντος νόμου και αναβάθμιση των θεσμών με πλαίσιο ασφάλειας και προτεραιότητα την προστασία των παιδιών και της γυναικείας αξιοπρέπειας.
• Θεσμοθέτηση της Παιδαγωγικής της Ισότητας των Φύλων σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης για την εξάλειψη της κουλτούρας βιασμού, του σεξισμού και των έμφυλων διακρίσεων.
• Δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των σωμάτων μας και δημιουργία επιπλέον δομών φιλοξενίας σε όλους τους νομούς της χώρας, για τη νομική, ψυχολογική και οικονομική στήριξη των επιζωσών έμφυλης βίας.
• Ικανοποίηση των αιτημάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και αναγνώριση των δικαιωμάτων όλων των έμφυλων υποκειμένων σε θέματα γάμου, γονεϊκότητας, ορατότητας, σεβασμού και ίσης μεταχείρισης.
• Δημιουργία προγραμμάτων ένταξης των μεταναστριών στην κοινωνία, παροχή ασύλου σε όσες το αιτούνται, και στέγασή τους σε δομές.
• Άμεση αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για τον τρόπο που διενεργούνται και αντιμετωπίζονται οι καταγγελίες της έμφυλης και σεξουαλικής βίας. Να σταματήσει επιτέλους το victim blaming και ο δημόσιος διασυρμός του θύματος.
• Έμπρακτο σεβασμό σε κάθε μορφή ζωής και στη φύση για μία ολιστικά ελεύθερη κοινωνία.

Στη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία έχουμε ανάγκη από ένα δίκτυο εμπιστοσύνης και ασφάλειας ενάντια σε όλες τις καταπιέσεις και γι αυτό σας καλούμε να απευθυνθείτε σε εμάς μέσω της σελίδας της Φεμινιστικής Αλληλεγγύης Ηρακλείου, στο fb. Όχι μόνο για να αγωνιστούμε μαζί, αλλά και για να μοιραστούμε τα βιώματα και τα τραύματά μας, και κυριότερα να ακούσουμε και να ακουστούμε, να βρούμε τον τρόπο να ορθώσουμε τις δικές μας αντιστάσεις και να χτίσουμε μια κοινότητα έμφυλης αλληλεγγύης ώσπου ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ.

Με έναν διαθεματικό φεμινισμό, έως την απελευθέρωση».

• ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ηρακλείου

«Η φετινή 8η Μάρτη είναι η μέρα που απεργούμε και διαδηλώνουμε με τα συνδικάτα μας μπροστά, ενάντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές που θρέφουν την έμφυλη καταπίεση και βία, τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την καταστολή και την πανδημία. Μάταια η κυβέρνηση προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από υποκριτικές δηλώσεις στήριξης στο «ελληνικό metoo». Η οργή για την κυβέρνηση των Λιγνάδηδων και των Αδαμόπουλων φουντώνει στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, στις γειτονιές.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι κυβερνήσεις πριν από αυτήν, είναι ο πρωτεργάτης στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν την ανισότητα, τον σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει και μόλις το λιγότερο από 1% να φτάνει στα δικαστήρια. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η «μαύρη» εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των ΣΣΕ ή του συνδικαλισμού, η απειλή της απόλυσης, δημιουργούν ένα τοξικό περιβάλλον συμβάλλοντας στην κλιμάκωση και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων. 

Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, αλλάζει το Οικογενειακό Δίκαιο, επιδιώκοντας να επιβάλει όρους για την επιμέλεια των παιδιών χωρίς να δημιουργεί ή/και να ενισχύει κοινωνικές δομές για τη φροντίδα και τη στήριξη παιδιών και γονέων. Η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση των γυναικών, καθώς φορτώνονται σχεδόν τα πολλαπλάσια καθήκοντα στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες. Στη διάρκεια των λοκντάουν εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες και παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία.

Οι ιδεολογικές επιθέσεις του κράτους και της άρχουσας τάξης ενισχύουν τις υλικές συνθήκες που παράγουν το σεξισμό. Οι εθνικιστικές κραυγές για την υπογεννητικότητα, η καμπάνια κατά των αμβλώσεων οι αντιλήψεις για την ανωτερότητα του ανδρικού φύλου, η εμπορευματοποίηση του σώματος των γυναικών είναι διαρκές στοιχείο των ιδεολογημάτων της αστικής τάξης.

Η απάντηση στην γυναικεία καταπίεση είναι υπόθεση συλλογική, όλης της εργατικής τάξης. Τα σωματεία, η συλλογική οργάνωση είναι η πραγματική ασπίδα προστασίας απέναντι στα αφεντικά, στους πλούσιους (εκ)βιαστές. Τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση είναι δύναμη για τους αγώνες μας συνολικά.

Παλεύουμε, ενάντια σε κάθε διάκριση και καταπίεση με βάση το φύλο, τη φυλή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, για ισότητα στους μισθούς και τις συντάξεις και σταθερή εργασία, δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες ώστε να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών, για δημόσιους δωρεάν παιδικούς σταθμούς, για δημόσια ΚΑΠΗ και γηροκομεία σε κάθε γειτονιά, για δημόσιες και δωρεάν δομές οικογενειακής συμβουλευτικής, και στήριξης και προστασίας κακοποιημένων γυναικών, για το δικαίωμα των γυναικών να ελέγχουν το σώμα τους με δημόσιες και δωρεάν εκτρώσεις και αντισύλληψη.

Απαιτούμε πλήρη προστασία της μητρότητας, άδεια ανατροφής και για τους δύο γονείς και οικογενειακά επιδόματα για όλες τις οικονομικά αδύναμες οικογένειες, ντόπιες και ξένες.

Καμιά ανοχή στη βία, την σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση κατά των γυναικών στους χώρους εργασίας και παντού.

Σ’ αυτήν την πάλη εμπνεόμαστε από τους μεγάλους αγώνες και κινήματα που κατέκτησαν το δικαίωμα στις αμβλώσεις στην Αργεντινή που συγκρούονται με τις επιθέσεις της δεξιάς κυβέρνησης της Πολωνίας ενάντια στο δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους. Εμπνεόμαστε και από την ιστορία του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, από τις υφάντριες της Ν. Υόρκης μέχρι τις εργάτριες της Πετρούπολης που ξεκίνησαν την «έφοδο στον ουρανό» του 1917».